(Actualiteiten)
Iets over het internationaal terrorisme
Nieuw 14/10/2001 - laatste wijziging 14/03/2002 (a)
Samenvatting: Een wellicht wat ongebruikelijke kijk op het internationaal terrorisme, dat in hoofdzaak wordt uitgevoerd door mensen uit een islamitische cultuur, en waarschijnlijk onder invloed van radicale elementen. We bezien het verschijnsel vanuit het oogpunt van 'theocratie', godsregering, en kijken achtereenvolgens naar de theocratie bij Israël, de theocratische pretenties en praktijken van de middeleeuwse kerk, en vervolgens naar hoe dat een rol speelt bij ons onderwerp.
Zie ook de pagina met artikelen van Nonie Darwish, een Arabische publiciste.
Deze pagina verschijnt naar aanleiding van de gebeurtenissen in New York, Washington en Pennsylvania in de USA, op dinsdag 11 september 2001.
Veel is er al gezegd over deze aanslagen, vele commentatoren hebben gewezen op
allerlei aspecten, die te maken hebben met het internationale terrorisme, zoals
dat de laatste decennia in toenemende mate vanuit streng islamitische groepen
wordt bedreven en vanuit streng islamitische landen wordt gesteund dan wel
oogluikend wordt toegelaten. Het westen was laks in de bestrijding, wij in
Europa financieren zelfs de Palestijnse schoolboekjes die oproepen tot moord op
Joden en Amerikanen en het kamikaze-schap propageren. Tot nu toe was alleen Israël
werkelijk actief tegen dit terrorisme. Maar nu schijnt er een grens te zijn
overschreden en is ook het westen ruw wakker geschud. Deze mensen zullen niets
schuwen, NIETS!
Ik neem naar mijn onderwerp een andere aanvliegroute dan gebruikelijk. Om te
proberen door te dringen tot de werkelijke achtergronden van de gebeurtenissen
die we hebben meegemaakt. Dat vergt van de lezer een stuk inspanning. Wat hier
wordt gepresenteerd is geen gemeengoed in de vaderlandse kerkelijke opvattingen.
En zeker niet daarbuiten. Dus, daar gaan we dan:
Een theocratie (gods-regering) is een samenleving waarin God direct regeert en
alle aspecten van die samenleving beheerst. Zijn uiteindelijke vorm vindt deze
theocratie in de Messias-regering vanuit Jeruzalem, zoals door al Israëls
profeten voorzegd en in het Bijbelboek Openbaring aangehaald.
Theocratie als samenlevingsvorm heeft enkele gevaarlijke trekjes.
Dat hangt samen met het gegeven, dat God verondersteld wordt, die
samenlevingsvorm te regeren. Als in een theocratisch systeem God niet werkelijk
rechtstreeks en actueel spreekt, dan moeten er een of meer mensen zijn, die Hem
vertegenwoordigen en die ook in zijn naam en met zijn gezag spreken en handelen.
Tegen deze autoriteit ingaan, is tegen God zelf ingaan. Achter deze autoriteit
is nl. niets hogers meer. Er is geen beroep meer mogelijk. Misbruik ligt op de
loer. In het vervolg komen die misbruiken wel aan bod.
De volgende theocratieën wil ik bespreken: a) Israël, b) de Middeleeuwse kerk
in het westen, en c) de Islam als theocratie. De perversies van de theocratie
als Hitlers nazirijk, Stalins heilstaat, en de pogingen daartoe van Mao en
Pol Pot laat ik verder rusten. Elke theocratie moet – wil zij zichzelf niet
ontrouw worden – de pretentie hebben om de hele wereld te beheersen. Immers,
God is de Schepper van hemel en aarde en Heer over alles en allen, en in de
theocratie wordt dat gerealiseerd.
De
theocratie in Israël
Hoewel gewaagd, kon in Israël een echte, zij het (nog) niet wereldwijde
theocratie tot stand komen. God werd immers niet vertegenwoordigd door een
‘stedehouder’ of een raad van theologen, maar de Levende was zelf temidden
van zijn volk aanwezig. Hij sprak tot hen door Mozes en de profeten, en door het
– door ons niet gekende – gebruik van de stenen Urim en Tummim was zijn
spreken ook altijd actueel. God zelf had de garantie gegeven, dat Hij zó zijn
wil zou bekend maken. En die wil is altijd tot heil van mensen. Maar absolute
voorwaarde was: de gehoorzaamheid van het volk aan Gods spreken in zijn
inzettingen en profetische boodschappen. Het ging fout, toen Israël meende over
God te kunnen beschikken en eigenmachtig dacht te kunnen optreden.
Israël was Gods model voor het komende vrederijk, maar het was een fragiel
model. Om redenen, die hier onbesproken blijven, heeft God dit model voorlopig
terzijde gesteld. De oorlogen die Israël onder die theocratie heeft gevoerd,
werden ‘de oorlogen des Heren’ genoemd. Zij werden niet opgestart vanuit een
fanatiek Joods superioriteitsgevoel, al dan niet geworteld in een diep
minderwaardigheidscomplex, maar waren het gevolg van rechtstreekse opdrachten
van God, die door Israël niet altijd met groot enthousiasme werden uitgevoerd.
De moeilijke tijd van de richters begint met Israëls laksheid om deze oorlogen
te voeren.
Het Jodendom na de terugkeer uit de Babylonische ballingschap is geen theocratie
meer, maar een geloofsgemeenschap onder leiding van de Torah. De rabbijnen hebben
geen absoluut gezag, dat rechtstreeks van God is afgeleid, maar hun beslissingen
zijn bespreekbaar. Geen enkel ander volk kent zoveel discussie als het Joodse! Het
Joodse volk heeft nooit de pretentie gehad om de hele wereld te beheersen. Men
had weet van de beperktheid van de theocratie. De ‘Protocollen van de wijzen
van Sion’ die door de Islamitische wereld als echt worden aangenomen, beweren
dat wel. Maar het is al meermalen aangetoond, dat deze geschriften een perversie
zijn van een andere tekst. In de Joodse visie komt de wereldheerschappij pas in
zicht, als de Messias is gekomen en zijn rijk van vrede vestigt. Hun theocratie
was beperkt tot het hen door God gegeven gebied.
De
Middeleeuwse kerk als theocratie
De paus had in de Middeleeuwen en daarna de pretentie de ‘stedehouder van
Christus op aarde’ te zijn, en daarom heer over alles en allen. Zo gaat dat in
een theocratie. Alle contact met de hemel liep via de kerk en haar hiërarchische
organisatie. Voortdurend was er onenigheid over wie het hoogste gezag had: de
paus of de keizer. Want in Europa was dat absolute gezag niet onbetwist. Europa
was Israël niet. Het was niet door God aangewezen om die bepaalde rol in zijn
plan met de wereld te spelen. Het had geen Goddelijke belofte van actuele en
concrete leiding. Het overspeelde dus zijn hand. En omdat God niet rechtstreeks
sprak tot paus en/of prelaten, moesten allerlei menselijke instellingen (pausen,
theologen, kerkrecht-deskundigen, filosofen) formuleren wat Gods wil was in
bepaalde omstandigheden. De Bijbel was voor de meeste mensen niet beschikbaar.
Dat leidde tot rampzalige situaties. Niet alleen de talloze rokende
brandstapels, waarop zij werden terechtgesteld die zich op welke wijze ook tegen
het instituut verzet hadden, maar ook de rampzalige kruistochten tegen de
inmiddels op het toneel verschenen Islam, waren het gevolg van het gezag dat
mensen zich in naam van God zelf toeëigenden. In grote delen van Europa leidde
gelukkig de Reformatie tot een sterke verzwakking van de Romeinse aspiraties.
Mohammed had een zekere kennis van het Jodendom, en ook de verhalen over Abraham
en het volk Israël waren in grote trekken in de Arabische wereld bekend. Israël
had immers vele eeuwen in dat gebied gewoond, en Abraham was de voorvader van
Israël zowel als van Ismaël, de Arabische stamvader! De in zijn ogen lage
morele staat van de Arabische stammen en volkeren waren hem een doorn in het
oog. Hij zocht aansluiting bij de Joden maar werd door hen afgewezen. Van de
christenen had hij geen erg hoge dunk. Mohammed zag de oplossing van het morele
probleem in de Arabische wereld in de vestiging van een theocratisch systeem,
dat alle aspecten van het leven zou beheersen. De God van Israël had immers ook
zijn goede wetten aan Mozes gegeven. Maar ja, die waren voor Israël bestemd.
Mohammed zocht iets dat de Arabische wereld zou verheffen.
In die gemoedsstemming ontving hij de Koran. Wie uit dat boek wel eens
behoorlijke stukken gelezen heeft, weet dat daarin vele uitspraken voorkomen,
die door Allah zelf zijn gezegd: boodschappen aan vele mensen en volken en in
verschillende situaties. Opdrachten, uitleggingen en beoordelingen. De Koran
handelt over alle aspecten van het leven, ook het politieke. Evenals dat in de
Bijbel het geval is. Alleen: Israëls God sprak tot hen in concrete situaties.
Dat is in de Islam niet het geval. De Koran spreekt over de situatie in zeg
600-700 na Chr. Enkele eeuwen later waren de omstandigheden volkomen anders. Er
ontstond dus al snel de behoefte aan geautoriseerde uitleggers. Je ziet dat bv.
in Iran: de hoogste islamitische geestelijke (toentertijd de ayatollah Khomeini)
heeft in feite absoluut gezag over heel het leven van al zijn onderdanen. Maar
daar houdt het niet op: door de universalistische grondslag van de Islam heeft
hij de pretentie, gezag te hebben over allen in de hele wereld. De Islam kent
eigenlijk geen aparte staten, alleen maar één (moslim-)rijk, dat uiteindelijk
de hele aarde omvat. En pas dan is het vrede, salaam. Alleen, die andere staten
erkennen dat uiteraard niet. Die blijven zich verzetten tegen Allahs
heerschappij door middel van de ayatollahs en de mullahs. En dan komt het
verschijnsel van de jihad om de hoek kijken.
Dar-al-Islam
(Dar-es-Salam), Dar-al-Charb
In de opvatting van de Islam heeft Allah de wereld geschapen en gegeven aan de
ware ‘moslims’, dat wil zeggen: aan hen die zich aan hem onderwerpen met
hart en ziel en verstand en alle kracht. Die onderwerping komt sindsdien uit in
het opvolgen van de vijf plichten van de Islam. Denk niet dat de Islam de ware
moslims ziet als aanhangers van een specifieke godsdienst, nl. de Islam. Nee,
zij ziet als ware moslim ook ieder die zich in het verleden aan God heeft
onderworpen. Zo zijn Mozes, David, de profeten van Israël en Jesus (Isa) ware
moslims, want zij waren knechten van de ware God en gehoorzaamden hem. De andere
Joden evenwel zijn geen ware moslims, want zij waren Mozes ongehoorzaam in de
woestijn, negeerden de woorden van de profeten en probeerden Jezus te kruisigen (volgens hen is
dat laatste niet gelukt, overigens). Daarom heeft Allah hen twee, drie kansen
gegeven, maar nu is het definitief uit, voorbij. De Islam ziet zich dus niet als
een nieuwe godsdienst, nee, zij ziet zich als de opvolger en vervuller van de
grote monotheïstische godsdiensten Jodendom en Christendom. Deze hebben na de
komst van de Koran geen eigenlijk bestaansrecht meer, maar zijn daarin vervuld
geworden. Mohammed is de definitieve afsluiting, het ‘zegel’ van de
profetie. Met de Koran is Gods openbaring afgesloten.
De aarde is dus aan de ware gelovigen gegeven. Maar niet pas in een nog komende
periode, nee, hier en nu. Alle gebied dat door de Islam in bezit is genomen, of waar
zich islamitische staten gevestigd hebben, heet Dar-al-Islam, oftewel
Dar-es-Salam (gebied waar al vrede heerst). Dat deel van het oppervlak van de
aarde, waar dat (nog) niet het geval is, wordt Dar-al-Charb (gebied van de
strijd) genoemd. Zij die zich al onderworpen hebben (de huidige moslims dus)
zijn verplicht, zich in te spannen om ook dat gebied onder beslag van Allah te
brengen en de bevolking – hoe dan ook – zich aan hem te laten onderwerpen.
Jihad
Wat is ‘jihad’? Het wordt vaak vertaald als ‘heilige oorlog’. Jihad is
gericht op vier zaken: 1. de strijd tegen zichzelf en zijn verkeerde neigingen,
om een goede moslim te kunnen zijn, 2. de strijd om Dar-al-Islam te verdedigen
tegen binnendringers, 3. de strijd tegen de regimes in de huidige
moslimstaten. Omdat de Islam een theocratisch systeem is, erkent het geen
staten, maar slechts de ‘natie van Islam’. De huidige regimes moeten dus
omver geworpen worden en samengevoegd tot één islamitische wereldnatie, en 4.
de strijd om Dar-al-Charb tot Dar-es-Salam te maken, oftewel het veroveren van
de rest van de wereld en daarmede de islamitische vredesstaat uit te breiden.
Dat lukte in het begin eigenlijk vrij goed, er ontstond in het midden-oosten,
Afghanistan en zelfs delen van India en Noord-Afrika een uitgebreid en welvarend
moslimrijk. Spanje werd ingelijfd, en de Islam rukte in Europa op tot Karel Martèl
deze opmars in de slag bij Poitiers in oktober 732 een halt toeriep, en de Islam
beperkte tot het Iberisch schiereiland. Later nemen de Turken de heerschappij
over het moslimrijk over en in 1529 en 1683 bedreigen zij Wenen, maar worden
verslagen. Dit luidde de ondergang van de moslimheerschappij in. Tot grote
frustratie van vele moslims. Islam was immers de ware leefwijze en de
definitieve godsdienst, die de wereld zou veroveren. En nu stagneert de zaak, en
wordt het moslimrijk onder de voet gelopen. Daarover later.
Nu is het probleem dat de Koran erg wisselend schrijft over de jihad. Soms lees
je daar min of meer vreedzame opmerkingen over, maar vaak worden de ware moslims
opgeroepen om de ‘ongelovigen’ te vernietigen, etcetera. Over de middelen
waarmee dat moet gebeuren is de Koran ook niet helemaal duidelijk. Vernietigen
is een geweldsmiddel, lijkt mij. Aan de andere kant verbiedt de Koran het doden
van onschuldigen en het gebruik van immorele middelen, als leugen en bedrog.
Zelfmoord wordt als verwerpelijk beschouwd, maar als je je leven geeft in de
jihad, opent zich het paradijs voor je. Osama-bin-Laden echter verklaarde dat alle omgekomen Amerikaanse mannen schuldig
waren, omdat zij belasting betaalden en met dat geld steunen de USA Israël.
Dus… En Mohammed zelf maakte van deze middelen wel gebruik in zijn strijd
tegen ongelovige stammen. En behalve de Koran hebben in de Islam – afhankelijk
van de richting – ook niet-canonieke uitspraken van de profeet en de
uitleggingen van Koran-geleerden een zeker gezag. Moeilijk, dus. In de praktijk
blijkt het niet gemakkelijk, om een rem te zetten op allerlei extremistische
verschijnselen, als die eenmaal in gang gezet zijn.
Je ziet in de Islam dus allerlei problemen die samenhangen met een theocratie
waarin God zelf niet actief optreedt. Dan moet de absolute macht van God worden
uitgeoefend door zondige mensen. En wee ons, dan. We hebben in onze eigen
geschiedenis aan de macht van de Romeinse kerk gezien waar dat toe leiden kan.
Na de
theocratie
Het is alweer de Bijbel die ons wegwijs maakt wat er moet gebeuren als de theocratie, de echte dan, die van Israël, is verdwenen. Het boek Daniël zegt ons veel daarover. Als de Sjechina, de Heerlijkheid van God, de tempel verlaat (Ezechiël beschrijft dit in een huiveringwekkend visioen, hst. 11) is de God van Israël, de Schepper van hemel en aarde, de ‘God des hemels’ geworden. Israël heeft zijn rol als theocratisch volk verloren en de ‘tijden der heidenen’ zijn aangebroken. In heel het boek Daniël is het de doorgaande boodschap, dat vanaf dat ogenblik God de wereld regeert door de koningen van de opvolgende rijken. Jeremia had het al tegen de Israëlitische ballingen in Babylon gezegd:
“Bouw huizen en ga daarin wonen, leg tuinen aan en eet van de opbrengst, ga huwelijken aan en verwek zonen en dochters, zoek vrouwen voor je zonen en huw je dochters uit, zodat zij zonen en dochters baren. Jullie moeten in aantal toenemen, niet afnemen. Bid tot de HEER voor de stad waarheen ik jullie weggevoerd heb en zet je in voor haar bloei, want de bloei van de stad is ook jullie bloei.” (Jeremia 29:5-7).
Deze taal is totaal verschillend van die in Jozua, Samuël, Koningen, etcetera.
Dus: God regeert sindsdien de wereld niet meer door middel van de theocratie in
Israël, maar door de hand van de heersers van de diverse rijken. Nu maakten die
heersers al helemaal geen aanstalten om de God van Israël van harte te dienen.
Als zij het te bont maken, grijpt God in, doet een rijk te gronde gaan en geeft
andere heersers een nieuwe kans. Om wat te doen? Recht te verschaffen op aarde,
of binnen het gebied van hun heerschappij. De goeden belonen en de kwaden
straffen. Daniël en zijn drie vrienden bekleden hoge posities aan de hoven van
diverse elkaar opvolgende heersers. Pretenties en claims van een theocratie, we
horen er niet meer over. Na de terugkeer uit de ballingschap en de herbouw van
de tempel keert de Sjechina niet meer terug. Eerst wanneer de nieuwe tempel in
het Messiaanse vrederijk is gebouwd, keert de Heerlijkheid van God terug vanuit
dezelfde richting als waarheen hij in Ezechiël 11 is weggegaan: het oosten, de
Olijfberg. In de tijd van de wederopbouw na de ballingschap wordt de grondslag
gelegd voor die vorm van Jodendom, die wij ook nu nog kennen. De priester Ezra
schijnt daarin een grote rol te hebben gespeeld.
Paulus treedt als apostel van Jezus buiten het Joodse gebied en brengt het evangelie van Jezus Christus aan de heidenen. Dat evangelie heeft uiteraard ook veel te zeggen over het gedrag van mensen. Hoe moet hun gedrag zijn ten opzichte van de (toentertijd Romeinse) overheid? Het is niet vreemd dat Paulus teruggrijpt op Daniël, we zijn immers nog steeds in de ‘tijden der heidenen’. De discipelen hadden wel bij Jezus’ hemelvaart aan Hem gevraagd:
“Heer, gaat u dan binnen afzienbare tijd het koningschap over Israël herstellen?”,
daarbij doelend op het Messiaanse rijk, waarbij de theocratie wordt hersteld.
Maar Jezus gaat niet rechtstreeks op hun vraag in: het is de tijd nog niet, en
zowel jullie als ik kennen die niet, alleen God-zelf!
Paulus wijst dus de overheid aan als degene die het recht op aarde moet
bestellen, zij moet de goeden belonen en de kwaden straffen, en wij moeten deze
overheden gehoorzamen, ook als ze ons allerminst bevallen, want rechtdoen is hun
taak. Wij moeten ook voor hen bidden, dat ze hun werk naar Gods wil zullen doen,
en ruimte voor de gemeente van Jezus Christus zullen laten.
En hier ligt dan de oorsprong van de scheiding der machten in de westerse
democratieën. Waar de theocratie is weggevallen, kunnen de machten niet meer in
één hand, nl. de hand van onvolmaakte mensen, gebundeld blijven. Je ziet dan
ook in alle ware democratieën, die voortgekomen zijn uit een nieuw verstaan van
de Bijbel op dit punt, een duidelijke scheiding van in hoofdzaak drie machten:
de wetgevende, de rechterlijke, en de uitvoerende macht. En het duidelijkst is
dat geconcretiseerd in de Verenigde Staten van Amerika, de USA.
Gods
tijdlijn
Laten we alles wat we tot nu toe hebben zien passeren, eens grafisch in een
bijbels perspectief plaatsen. Zie de afbeelding. We zien dan de tijd van
schepping tot Mozes globaal aangegeven. Vanaf
Mozes begint de theocratie, bij de ballingschap wordt ze opgeheven. In
Jezus verschijnt de nieuwe theocratische koning, maar als het ware incognito.
Hij wordt ter dood gebracht, en begraven, maar staat op door de dood heen, en
gaat naar de hemel, waar hij wacht tot de tijd van de nieuwe theocratie (het
Messiaanse vrederijk) daar is. Dan verschijnt Hij bij Jeruzalem om zijn volk te
redden van een wisse ondergang en zijn vrederijk te vestigen. Vanuit Jeruzalem
zal dan de wet gesteld worden voor de hele aarde. Israël zal tot nieuwe en
volle glorie hersteld worden. Zo zegt het de Bijbel in alle toonaarden. De tijd
tussen het einde van de Israëlitische theocratie en de Messiaanse theocratie
heet ‘de tijden der heidenen’. Daarin leven wij dus nu.
De plaats
en rol van Islam in bijbels perspectief
Vergeten we de Romeinse kerk en kijken we nu naar de Islam. Tegen Gods
uitdrukkelijke bedoeling in, wordt hier een nieuwe theocratie gesticht, met
pretenties die die van de Messiaanse koning overstijgen: niet eerst later, neen,
NU zal die theocratie beginnen. Jezus, de Messiaanse koning, is gedegradeerd tot
een profeet die bij Mohammed in de schaduw staat. In de Koran wordt Jezus niet
gekruisigd voor onze zonden, nee, op het laatste moment wordt Hij vervangen door
iemand anders (Judas Iscarioth, zeggen velen), die dan ter dood gebracht wordt.
In de Koran wordt niet Isaäk, maar Ismaël door Abraham bijna ten offer
gebracht. Over de rol die de Bijbel het volk Israël in het Messiaanse vrederijk
toedicht, is de Islam niet te spreken.
Paulus schrijft over de anti-christ het volgende:
“Hij zal alles wat goddelijk en heilig is bestrijden en zich erboven verheffen, om in Gods tempel plaats te nemen op de troon en zich voor te doen als God zelf” (2 Tessalonicenzen 2:4).
En Johannes schrijft in 1 Johannes 2:22:
“Bestaat er een grotere leugenaar dan iemand die ontkent dat Jezus de Christus is? De antichrist is ieder die de Vader en de Zoon niet erkent”.
Op het tempelplein in Jeruzalem, op de
plaats waarvan de Islam meende dat exact daar de tempel van God heeft gestaan,
bouwde diezelfde Islam een groots, opvallend en van verre zichtbaar heiligdom,
dat voor de blik op Jeruzalem vanaf de Olijfberg bepalend is. Op de rand rond de
koepel staat het volgende opschrift: “God heeft geen zoon”. Toen ik
deze dingen las in een preek van ds. H. Poot in het ND van zaterdag 29 september
2001, vielen mij ‘de schellen van de ogen’ om zo te zeggen. Overigens geloof
ik dat de uiteindelijke vervulling van deze woorden hiermee nog niet is
ingegaan, maar het toont wel welke macht er achter de met alle middelen naar
wereldheerschappij strevende Islam zit.
De terreur
door fanatieke Islam-organisaties en personen
Om iets te begrijpen van het kamikaze-fanatisme, dat van sommigen in de islamitische wereld bezit schijnt te hebben genomen, moeten we er oog voor hebben dat – zoals gezegd – de Islam een totalitair systeem is, dat zich de vervulling waant van alle vorige. De hele aarde is aan de moslims beloofd, en het zag er in de eerste eeuwen naar uit, dat dat ook gerealiseerd ging worden. Maar interne problemen en druk van buitenaf hebben de vervulling van deze idealen verhinderd. En dat is onverdragelijk!! De beloften van Allah MOETEN uitkomen, als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks.
De filosofie van de Jihad tegen Israël is uiteengezet in
het document 'Arab theologians on Israel' (Arabische theologen over Israël),
opgesteld in de 'Fourth
Conference of the Academy of Islamic Research' (Vierde conferentie van de
Academie voor Islamitisch Onderzoek) die in 1968 gehouden werd in Cairo onder
voorzitterschap van de toenmalige Egyptische president Gamal Abd’el
Nasser. Deze conferentie had als doel, de richtlijnen voor de Jihad tegen
Israël vast te leggen. Alles is nu geoorloofd: leugen, bedrog, misleiding,
'fake' overeenkomsten met de 'vijand' en hun supporters, waaraan je je dus niet
behoeft te houden, moord, zelfmoordacties, met gebruik van alle wapens die
binnen bereik zijn, en dit alles zonder enige restrictie, totdat Israël van hun
kaart van het Midden-Oosten is verdwenen. Wat we gezien hebben op
11 september 2001 is beslist nog niet het ergste. Ook op nucleaire, biologische
en chemische terreur zullen we ons moeten voorbereiden.
Israël
Wat is nu de ‘trigger’, de directe aanleiding geweest voor deze terreur? M.i. is dat de vestiging van de staat Israël geweest in 1948. Deze gebeurtenis ervaart de islamitische wereld als een westerse dolkstoot in de rug, en wel om drie redenen: ten eerste wordt een staat van 'ongelovigen' gevestigd op grondgebied dat vrijwel vanaf het begin tot de islam werd gerekend (Dar-al-Islam), wat gezien wordt als een regelrechte oorlogsverklaring aan deze godsdienst. Ten tweede betreft het hier het volk der Joden, dat door Allah was gestraft voor zijn ongehoorzaamheid. In het besef van de Islam is deze straf definitief en onherroepelijk, nadat ze in Allahs barmhartigheid al enkele kansen hadden gehad. En zie, daar zijn ze weer!! En ten derde wordt deze staat ook nog volop gesteund door de USA, die door de ontwakende Islam toch al wordt gezien als het brongebied van het tegen de Islam gerichte kwaad, een brongebied met een enorme macht, gebaseerd op een kapitalistische (= anti-Islam) economische levenswijze. En deze macht (zo zien zij dat) wordt gebruikt om vele volkeren in slavernij te houden. De USA is de kop van de slang (de 'grote satan'), met in haar kielzog Israël (de 'kleine satan'), Europa het kronkelende lijf, en de corrupte, onderdrukkende Arabische regimes (als Koeweit, Saudi-Arabië, Egypte, etc.) de staart. De Islam voelt zich door dit alles diep getergd, vernederd en gekwetst. Om deze drie redenen wordt door hen het conflict Israël-Palestijnen zo op de voorgrond geplaatst. Dat ook westerse journalisten dat naäpen, heeft minder met islamitische gronden van doen, zo religieus zijn zij nu ook weer niet(!), maar hoofdzakelijk met moeilijk te onderdrukken antisemitisme en naïviteit ten opzichte van de Palestijnse propaganda.
Dat de USA en het westen als enigen de armoede in de
wereld hebben veroorzaakt en onderhouden, behoeft wel enige tegenspraak. De
westerse welvaart is minstens ook voor een groot deel het gevolg van de wil tot
aanpakken en hard werken. Het verlies van de koloniën heeft de Europese landen
niet armer gemaakt, integendeel. Het is, denk ik, goed om ook eens te kijken
naar de schatrijke oliesheiks die voor de Arabische volken veel goeds zouden
kunnen doen, maar dat niet doen. Of naar de schatrijke Arabier Osama bin Laden,
die zijn vermogen ook al niet gebruikt om zijn volk te verheffen. Of naar een
land als Zimbabwe, dat door een corrupt lokaal regime in enkele decennia van een
van de welvarendste landen is afgezakt naar het niveau van een derde-wereldland.
Of naar de
gelden die het westen naar derde-wereld- en andere ontwikkelingslanden pompt en
die vooral verdwijnen in de zakken van de machthebbers en hun familie, om zich
te verrijken, of om daarvoor volstrekt overbodige wapens te kopen, waarmee hun
eigen volk en anderen worden geterroriseerd. Jassir Arafat is op dit treurige
patroon beslist geen uitzondering.
Babylon
Het woord is zelfs in de seculiere pers al gevallen, en ook in allerlei
christelijke journalistiek is het genoemd. Soms werd zelfs gesuggereerd, dat met
de twin towers van het WTC in New York Babylon al zou zijn gevallen, zoals in
Openbaring 18 wordt beschreven. Wat valt er over te zeggen? Ik denk het
volgende: In onze westerse cultuur zijn behalve (grote) invloeden van het
christelijk geloof ook de invloeden van het ‘Verlichting’sdenken werkzaam.
Dat verlichtingsdenken neemt in feite afscheid van enige invloed van elke vorm
van religie op het openbare leven, en verbant die naar de privé-sfeer. De
gebieden van wetenschap, politiek en economie worden autonoom verklaard. Men
probeert de ‘wetten’ op te sporen die voor deze gebieden dan zouden gelden.
Wetten die geheel binnenwereldlijk zijn en geen enkele transcendente invloed
erkennen. Zo is in de economie de denkwijze van het zgn. kapitalisme thans
oppermachtig. Eén van de belangrijkste kenmerken vond ik verwoord in het
artikel ‘kapitalisme’ in de MS Encarta Winkler Prins encyclopedie, nl.
“Typerend
voor de kapitalistische mentaliteit is ook het feit dat vrijwel alle economische
beslissingen worden genomen op basis van prijzen, dus louter kwantitatieve
normen”. Ik zou eraan toe willen voegen, dat binnen een
kapitalistische denkwijze de neiging bestaat, om alle beslissingen als economische
beslissingen te zien, waarop uitsluitend de wetten van
het prijsmechanisme van toepassing zijn. Denk bv. aan het debâcle met de
NS, de problemen in de gezondheidszorg, de definitie van bordelen als bedrijven,
waaraan geen enkele gemeente in ons land vestiging mag weigeren, op straffe van
voor discriminerend te worden aangeklaagd, etcetera. De Bijbel typeert zo’n
maatschappij als ‘Babylon’. Zie Openbaring 18. Alles is daar voor geld te
koop, tot lichamen, en zielen van mensen, toe. Babylon staat in feite voor de
maatschappij zonder God, die los van Hem wel voor welvaart voor zichzelf zal
zorgen. In het Oude Testament wordt deze functie toegeschreven aan de afgod Baäl,
de god van de vruchtbaarheid, de welvaart en het goede (ontuchtige) leven. Dat
de Bijbel ook deze religieuze aspecten in Babylon herkent, lezen wij in
Openbaring 17. Herkennen wij niet iets, misschien veel, hiervan in onze westerse
cultuur? God roept zijn kinderen op, geen deel te hebben aan haar zonden, en zo
ook het oordeel over haar te ontlopen. Wij hebben dus nog een taak, denk ik. Ik
kan het niet helpen, maar toen ik nog eens naar de beelden van de verwoesting
van het WTC keek en de kelderende beursprijzen volgde, kwamen mij Openbaring 17
en 18 in gedachten. In hoeverre zijn wij, kinderen van God, ook niet al te zeer
verweven met deze wereld.
Als de Islam dan ook wijst
op deze verwording van onze cultuur en deze verwording haat met alles wat in
haar is, dan sta ik aan haar kant. Maar God roept ons niet op, deze cultuur te
vernietigen met kamikaze-aanvallen. Hij zelf zal haar op zijn tijd oordelen. En
dan is het vroeg genoeg.
Tot
besluit
Als ik
mag eindigen met een korte samenvatting in bijbels perspectief, dan ziet dat er
m.i. als volgt uit:
a.
De Islam vestigt zijn
duidelijk als anti-christelijk te kenmerken theocratie als tegenhanger van het
Messiaanse vrederijk, en probeert dat als het ware een slag voor te zijn.
b. Israël is daarbij duidelijk de rode lap die deze dolle stier wordt voorgehouden en die hem tot razernij brengt. Zie Openbaring 12. Hoe prikkelend Israëls bestaan is voor de Islamitische wereld, blijkt treffend uit een uitspraak van de oud-president van Iran, Hashemi Rafsanjani in een toespraak die hij hield op 14 december 2001:
"De stichting van de staat Israël was de afschuwelijkste gebeurtenis in de hele wereldgeschiedenis [!]. . . . De Islamitische wereld zal haar uit haar midden uitkotsen. . . . De dag nadert dat de Islamitische wereld atoomwapens zal bezitten. Dan zal de strategie van het westen op een dood spoor geraken, omdat Israël met één atoombom vernietigd kan worden [roei je dan ook je Palestijnse broeders niet uit? MPK], terwijl een tegenaanval van Israël slechts een deel van de Islamitische wereld kan vernietigen".
Geeft dit niet een huiveringwekkende blik in het hart
van de Islam? Laten we niet denken dat dit grootspraak is. We dachten het
ook van Hitler, Mao en Pol Pot. Zij voerden hun ideeën met grote consequentie
uit, na die eerst uitvoerig gepubliceerd te hebben. Met het opnieuw optreden van Israël op het
wereldtoneel en wel in het land dat hun vaderen is beloofd, is de angst acuut
geworden dat het misschien toch gaat lukken, om dat Messiaanse rijk van Jezus te
gaan vestigen.
c.
Maar niet alleen Israël
staat hem in de weg, ook de gigantische economische macht van het westen en de
USA moet gebroken worden, wil de Islam de wereld kunnen beheersen. In alle
bescheidenheid meen ik, dat we het begin hiervan op 11 september 2001 hebben
meegemaakt. In de Bijbel zien we dat de strijd tussen antichristelijke macht en
Babylon door God wordt gebruikt om de laatste te oordelen.
Velen – ook gelovige christenen – zullen misschien hun hoofd schudden, en allerlei vermanende, c.q. sussende, c.q. meewarige woorden spreken. En het is inderdaad wel het prettigste, om je daardoor zachtjes in slaap te laten wiegen. Hierboven kun je lezen hoe gevaarlijk dat is. Het is mij, voornamelijk door het lezen en overdenken van wat een aantal gelovige christenen hierover laatstelijk op diverse plaatsen heeft geschreven, plotseling duidelijk geworden. Al die dingen die ik al lang wist vielen plotseling kletterend op hun plaats. Dat betekent niet, dat de hele toekomst nu als een open boek is. God spreekt niet door zijn profeten om ons een reisverslag naar het einde te geven, maar Hij geeft ons voldoende merkpunten om ons telkens weer te oriënteren. Zodat wij tijdig gewaarschuwd zijn.
Drie
vragen wil ik nog – bij voorbaat – beantwoorden:
1. Is het WTC Babylon en
zijn al die mensen terecht gestorven?
Nee, het WTC is een wonder van creativiteit en technisch kunnen. De constructiemethode (geen skelet van staal of beton, maar een doosconstructie van stalen elementen) bood helaas te weinig weerstand tegen een juist volgetankte binnenvliegende Boeing. Ik denk dat het WTC op een bepaalde manier wel gezien mag worden als een uiting van de geest van Babylon. De mensen die daarbij omkwamen, zijn echter volstrekt onschuldig daaraan. Wij hadden daarbij kunnen zijn, wij hebben ook in dat restaurant aan de top van het WTC gegeten, en hebben genoten van het grandioze uitzicht over stad en omgeving! De daad van de terroristen is alleen maar een barbaarse daad, die ingaat tegen alle bijbelse opvattingen, en waarbij al onze woede en verontwaardiging te allen tijde te kort schieten. Mensen stelden Jezus ook eens zo’n vraag, waarbij zij het omvallen van een toren verbonden met de schuld van de verpletterden. Jezus’ antwoord was:
“. . . of die achttien die stierven doordat de Siloamtoren op hen viel – denken jullie dat zij schuldiger waren dan alle andere mensen die in Jeruzalem wonen? Zeker niet, zeg ik jullie, maar als jullie niet tot inkeer komen, zul je allemaal net zo sterven als zij”.
In het licht van wat daarover eerder is gezegd, mogen wij ons dit dus wel aantrekken.
2. Zijn vanaf nu alle moslims onze vijanden?
Nee, in de verste verte NIET. Integendeel zelfs. Onder hen zijn er ook zeer velen, die de verschrikkelijke terroristische daden in alle opzichten verafschuwen. Ondanks de uitslagen van allerlei enquêtes in ons land. Het is m.i. de geestelijke autoriteit achter de Islam, die streeft naar wereldheerschappij met voorbijzien van alle normen. Voor verreweg de meeste moslims geldt, dat zij in vrede willen leven met hun buren. Maar er is onder hen een diepgewortelde afkeer van de verwording in onze maatschappij, die door velen hier in het westen als 'vrijheid van het individu' wordt gedefinieerd, maar die door hen - en waarom ook niet door ons, christenen? - als ongeloof en losbandigheid wordt gezien. Veel zogenaamde support voor de terreur van september 2001 is geworteld in afkeer van die verschijnselen in onze maatschappij, die ook ons, christenen, evenzeer zorgen zouden moeten baren. Dus, als U moslim-buren, -vrienden of -bekenden hebt, laat ze weten hoe U erover denkt, en dat U in dit opzicht naast hen staat, dat hun strijd ook uw strijd is. Dat staat los van de vraag, hoe U denkt over de geest van de Islam en over de heilshistorische plaats van deze beweging. Laat hen zien, wie Jezus voor U is en zoek uw heil niet in discussie.
3. Moeten wij dan niet
optreden tegen dat internationale kamikaze-terrorisme?
Ja, want de overheid is geroepen het kwaad te straffen en te bestrijden. Wij moeten ons dus als één man achter de president van de USA scharen in dit opzicht, echter zonder onze kritische vermogens uit te schakelen. Voortijdige theocratische acties met behulp van door God en mens verafschuwde middelen moeten met alle mogelijke vormen - ook met wapens - worden bestreden en zo mogelijk uitgeroeid. Alleen vrees ik – gezien alles wat hierboven is geschreven – dat deze taak niet eenvoudig zal zijn. Bidden wij God maar om zijn zegen daarover.
Tegelijk moet gezegd worden, dat de kapitalistische uitwassen – niet alleen in de USA, wij kunnen er ook wat van – en de ten hemel schreiende morele verwording (die beide gaan hand in hand. tezamen vormen zij Babylon!) in het westen ons als christenen een zware zorg zullen zijn. Als de Islam zich daaraan stoort, ik ook. En jullie ook, hoop ik. God in ieder geval wel. Tot zover dan maar.